Kołobrzeg
- Nadrzędna kategoria: Autobusy
- Kategoria: Autobusy w Polsce
- Opublikowano: sobota, 26, wrzesień 2020 21:00
- PSMKMS
- Odsłony: 1470
Kołobrzeg jest uzdrowiskowym miastem, położonym nad morzem Bałtyckim, na środkowym wybrzeżu. W lecie tłumnie odwiedzają go turyści. Zimą jednak nie pustoszeje. Funkcjonuje tu port rybacki oraz przystań jachtowa. Miasto posiada sprawny i rozbudowany system miejskiej komunikacji autobusowej, która wyjeżdża również poza jego granice.
Pierwsze wzmianki o osadzie położonej w pobliżu obecnego Kołobrzegu pochodzą jeszcze z około 880 roku. Powstał wówczas gród w Budzistowie, zlokalizowany kilka kilometrów na południe od dzisiejszego miasta. Dzięki temu, Kołobrzeg uznawany jest za jedno z najstarszych miejsc osadnictwa Pomorza Zachodniego. W 1000 roku Bolesław I Chrobry założył tu biskupstwo. Po śmierci Bolesława III Krzywoustego w 1138 roku władcy Polski utracili jednak kontrolę nad Kołobrzegiem, który wszedł w skład Księstwa Pomorskiego. W 1255 roku na północ od osady w Budzistowie, lokowane zostało nowe miasto na prawie lubeckim. W 1653 roku miasto przejęli brandenburczycy, zmieniając je w twierdzę. W rezultacie, Kołobrzegu nie omijały zawieruchy wojenne. W 1761 roku zdobyli je Rosjanie. W 1807 roku oblegał je Napoleon. Z kolei w 1945 roku niemal doszczętnie zniszczyła je Armia Czerwona.
Funkcję uzdrowiskową rozwijał Kołobrzeg od 1830 roku, gdy w mieście powstał pierwszy zakład kąpieli solankowych. Dzięki uzyskaniu połączenia kolejowego ze Szczecinem i Gdańskiem w 1859 roku, do miasta dużo łatwiej mogli dotrzeć kolejni kuracjusze. W 1872 roku podjęto decyzję o likwidacji twierdzy. Pozwoliło to na rozbiórkę fortyfikacji i dalszy rozwój uzdrowiska. Przebiegająca przez obszar Kołobrzegu linia kolejowa z Koszalina do Goleniowa do dziś rozdziela obszar uzdrowiskowy i portowy od zabudowy typowo miejskiej.
Po II wojnie światowej dotychczas niemiecki Kolberg znalazł się w granicach Polski. Rozpoczęła się odbudowa zniszczonego miasta. W 1967 roku Kołobrzeg ponownie uzyskał status uzdrowiska, tym razem polskiego. Obecnie leczy się tu głównie choroby górnych dróg oddechowych, krążenia i choroby stawów.
Jedną z niewielu zachowanych, historycznych budowli w mieście jest Bazylika konkatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Po II wojnie światowej pozostawała ona ruiną. Dopiero w 1957 roku rozpoczął się proces stopniowej odbudowy. W międzyczasie funkcjonowało tu... Muzeum Oręża Polskiego. Od 1974 roku świątynia znów w całości pełni funkcję miejsca kultu.
Miasto jest obecnie jednym z największych portów rybackich na środkowym wybrzeżu. Funkcjonuje tu port wojskowy i przystań jachtowa. Z Kołobrzegu pływają też statki pasażerskie na duńską wyspę Bornholm. Miasto może pochwalić się również najdłuższym żelbetowym molo w Polsce. Liczy ono aż 220 metrów.
Rozwój miasta związany z uzdrowiskiem spowodował, że już w 1926 roku na terenie Kołobrzegu uruchomiono komunikację autobusową. W 1940 roku funkcjonowały tu 2 linie miejskie oraz 4 podmiejskie, obsługiwane przez 8 autobusów i 1 przyczepę. W wyniku zniszczeń wojennych, również sieć autobusowa przestała istnieć. Po II wojnie światowej pierwsze przewozy autobusowe reaktywowano prawdopodobnie dopiero na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku. W 1973 roku funkcjonowały trzy linie, mające swój początek przy kołobrzeskim dworcu kolejowym. Linia 1 kursowała do Rościęcina, linia 2 do Podczela, a linia 3 do Radzikowa. W 1980 roku istniało już 7 linii, obejmujących swoim zasięgiem prawie cały Kołobrzeg, a nawet wyjeżdżających poza jego granice.
W wyniku przekształcenia dotychczasowego Przedsiębiorstwa Komunikacji Miejskiej w spółkę prawa handlowego, od dnia 1 października 1993 powstała Komunikacja Miejska w Kołobrzegu Sp. z o.o. Firma ta do chwili obecnej zajmuje się obsługą komunikacji autobusowej na terenie miasta. Dodatkowo, od dnia 1 maja 2009 roku administruje Strefę Płatnego Parkowania.
W lecie 2020 roku w Kołobrzegu funkcjonowało 10 linii autobusowych, oznaczonych numerami od 1 do 9 oraz linia SE. Autobusy te, poza obszarem miasta, obsługiwały też Grzybowo, Korzystno, Zieleniewo, Rościęcino i Janiska. Większość linii kursowała w dni powszednie. Z kolei linia SE funkcjonowała w dni powszednie w godzinach wieczornych oraz w dni wolne.
W przeszłości uruchamiane były też linie o numerach od 10 do 12, a także linie sezonowe, zapewniające w okresie letnim połączenia do Dźwirzyna (linia D) oraz do Ustronia Morskiego (linia U). Ponadto, w okresie uroczystości Wszystkich Świętych funkcjonują linie A, C i D, ułatwiające dojazd do kołobrzeskich cmentarzy, natomiast w okresie świąteczno-noworocznym uruchamiana jest linia S, zapewniająca minimalną obsługę komunikacyjną w miejsce normalnie funkcjonujących linii.
Tabor obsługujący kołobrzeską komunikację przez lata bardzo się zmienił. Początkowo, po mieście kursowały autobusy SAN. Następnie pojawiły się pojazdy Jelcz PR110 i Jelcz M11. W latach dziewięćdziesiątych dołączyły do nich Autosan H6 oraz Jelcze 120M. W 1997 roku w mieście wprowadzono do eksploatacji pierwsze niskopodłogowe autobusy Neoplan N4016. 7 egzemplarzy było eksploatowane do 2017 roku. W 1998 roku zakupiono 2 Neoplany K4016td, które kursowały do 2012 roku. W 2002 roku w Kołobrzegu pojawiły się pierwsze 3 Solarisy Urbino 12. Pozostawały one w ruchu do 2018 roku. W latach 2009 - 2017 eksploatowano natomiast 3 autobusy MAN NL222.
Obecny park taborowy w Kołobrzegu jest bardzo jednolity. Wprawdzie w mieście znajdują się jeszcze 3 autobusy Scania L94UB z 2005 roku oraz 3 autobusy Solbus SN11 z 2008 roku, ale nie wyjeżdżają już one na linie. Podstawę taborową stanowi natomiast 10 Solarisów Urbino 12 III generacji, pochodzących z 2011, 2013 i 2015 roku, a także 8 Solarisów Urbino 12 IV generacji z 2017 roku oraz 6 Scanii CN280UB 4x2EB z 2018 roku. Cały tabor posiada jednolite barwy i jest bardzo dobrze utrzymany.
Siedziba Komunikacji Miejskiej w Kołobrzegu, a także zajezdnia autobusowa, zlokalizowana jest przy ulicy Solnej 2. W pobliżu funkcjonuje też tak zwane Centrum Przesiadkowe Bałtycka. Jest to duży parking, na którym bezpłatnie można pozostawić swój pojazdy, aby w dalszą drogę do centrum wybrać się pieszo lub autobusem. Warto to uczynić, ponieważ w rejonie portu oraz na terenie dzielnicy uzdrowiskowej obowiązuje strefa płatnego parkowania. Pomimo pobierania opłat za postój, niezwykle trudno znaleźć wolne miejsce postojowe.
