Majorka - Ferrocarril de Soller
- Nadrzędna kategoria: Kolej
- Kategoria: Kolej w Europie
- Opublikowano: niedziela, 07, czerwiec 2015 21:00
- PSMKMS
- Odsłony: 3853
Majorka jest największą wyspą archipelagu Balearów, położonego na Morzu Śródziemnym na południe od brzegów Hiszpanii, do której należy. Długość wyspy nie przekracza 100 kilometrów. Mimo to, znajduje się tu kilka linii kolejowych, łączących Palmę de Mallorca, stolicę wyspy, z największymi miastami. Wśród nich najciekawszą jest Ferrocarril de Soller, niezwykła kolej wąskotorowa, funkcjonująca w niemal niezmienionym stanie od ponad stu lat.
Na północnym wybrzeżu Majorki znajduje się wioska Soller, położona w dolinie Pomarańczy. Jak sama nazwa wskazuje, miejsce to słynie z uprawy cytrusów, głównie pomarańczy, mandarynek i cytryn, które rosną niemal w każdym ogrodzie, mniej więcej tak jak jabłka w Polsce. Miejscowość przez całe wieki właściwie odcięta była od Palmy. Wszystko z powodu pasma górskiego Sierra de Tramuntana, którego pokonanie było wówczas bardzo trudnym zadaniem. Stąd, mieszkańcom znacznie bliżej było do Barcelony, położonej w Hiszpanii kontynentalnej, niż do stolicy wyspy oddalonej w linii prostej o 25 kilometrów. Na początku dwudziestego wieku podjęto działania, aby zmienić ten stan.
Pierwsze plany budowy linii kolejowej Palma - Soller pojawiły się jeszcze w 1893 roku. Trasa prowadzić miała wówczas przez wioski Valldemossa i Deya. Wysokie koszty realizacji projektu szybko pogrzebały ten pomysł.
W 1903 roku zaproponowano budowę bezpośredniego połączenia pomiędzy Palmą i Soller. Kolej przechodzić miała przez góry Sierra de Tramuntana tunelem. Również i ten pomysł początkowo odrzucono, jednak rok później zyskał on ostateczną akceptację. Dzięki temu, w czerwcu 1907 roku budowa mogła w końcu ruszyć z miejsca. Prace prowadzono równocześnie z Palmy i Soller. Po roku budowy, tory dotarły do miejscowości Bunyola, położonej u stóp pasma górskiego. Rozpoczęła się budowa kilku tuneli, w tym najdłuższego, liczącego 2876 metrów długości. W sierpniu 1911 roku inwestycja dotarła do miejsca, w którym obecnie pociągi zatrzymują się w punkcie widokowym. Nieco ponad miesiąc później, pierwszy pociąg dotarł do Soller.
Dzień po zatonięcia Titanica, 16 kwietnia 1912 roku , kolej Palma - Soller miała swoją inaugurację. Do jej obsługi sprowadzono trzy parowozy oraz sześć wagonów pasażerskich. Rok później dołączyła jeszcze jedna lokomotywa oraz cztery wagony. W kolejnym roku uruchomiono linię tramwajową, łączącą stację kolei w Soller z portem Soller. Artykuł dotyczący tej trasy dostępny jest tutaj.
Kolej Palma - Soller od początku cieszyła się bardzo dużym zainteresowaniem pasażerów. Stąd konieczne stało się zwiększenie możliwości przewozowych, które umożliwiała elektryfikacja linii. Prace zakończono w dniu 14 lipca 1929 roku. Kolej zakupiła cztery nowe elektryczne wagony motorowe, wyprodukowane przez Carde & Escoriaza-Siemens Schuckert-Brill. Każdy z wozów waży 33 tony i ma moc 360 KM. Co jednak najciekawsze, pojazdy te wykorzystywane są do dnia dzisiejszego.
Trasa kolei wciąż pozostaje doskonałym przykładem kunsztu inżynierskiego. Pociągi poruszają się po torach o szerokości 914 mm, co odpowiada 1 angielskiemu jardowi, pokonując na długości siedmiu kilometrów różnicę wysokości wynoszącą 199 metrów. Nachylenia toru sięgają 23 promili, natomiast promienie łuków mają nawet poniżej 190 metrów. Na trasie znajduje się trzynaście tuneli, z czego najkrótszy ma 33 metry długości, natomiast najdłuższy wspomniane już wcześniej 2876 metrów. Na trasie znajduje się również kilka mostów, w tym najbardziej znany "Cinc-Ponts", kamienny obiekt mogący pochwalić się pięcioma łukami o wysokości ośmiu metrów, zbudowany dodatkowo na zakręcie.
Ferrocarril de Soller przez lata stanowiła główny środek transportu pomiędzy Palmą i doliną Pomarańczy. W 1997 roku otwarto liczący trzy kilometry długości tunel drogowy, poprowadzony równolegle do kolejowego. Dzięki temu rozwiązaniu, Soller uzyskało w końcu dogodne połączenie ze stolicą wyspy, a wąskotorowa kolej służy obecnie przede wszystkim turystom. Trasa ma swój początek w Palmie, przy placu Hiszpańskim, tuż obok podziemnego centrum komunikacyjnego. Znajduje się tu budynek dworcowy, stacja, a także dwa tory odstawcze, zadaszone namiotem. Stąd sześć razy dziennie w sezonie letnim oraz cztery razy w zimie wyruszają pociągi do Soller. Koszt przejazdu nie jest tani. Jednak, jeżeli chce się odbyć podróż tam i z powrotem, zarówno pociągiem jak i tramwajem, można nabyć wspólny bilet za 30 Euro. Co ciekawe, cena dla mieszkańca Balearów jest ponad dwukrotnie niższa i wynosi tylko 13 Euro. Podróż odbywa się liczącym blisko sto lat składem złożonym z elektrycznego wagonu motorowego, podzielonego na przedział klasy pierwszej i drugiej oraz maksymalnie siedmiu wagonów doczepnych. Wszystkie pojazdy są pięknie odnowione. Po ruszeniu ze stacji, pierwsze kilometry trasy prowadzą ulicami Palmy. Pociąg wstrzymuje bowiem ruch pojazdów na ulicach poprzez sygnalizacje świetlne. Szybko jednak opuszczamy stolicę Majorki. Prędkość stuletniego składu wynosi około 40 kilometrów na godzinę i nie spada nawet na krętych odcinkach trasy. Po drodze do miejscowości Bunyola znajdują się jeszcze cztery przystanki. Przy jednym z nich zlokalizowane jest zaplecze torowe dla kolejki. Z okien pociągu można zobaczyć szyny i podkłady, a także trójkąt torowy oraz historyczny wagon ukryty w namiocie. W miejscowości Bunyola znajduje się pierwsza mijanka. Tu rozpoczyna się górski odcinek trasy. Dotychczas bowiem pociąg poruszał się równinami wśród pól i gajów cytrusowych. Po opuszczeniu stacji, pociąg przejeżdża przez kolejne tunele. Wśród nich jest ten najdłuższy, liczący 2876 metrów długości. Na chwilę trzeba zamknąć okna, ponieważ w pociągu w końcu robi się chłodniej. Nie mija jeszcze godzina podróży, a nasz pociąg dociera do punktu widokowego. Rozpościera się stąd panorama na dolinę Pomarańczy i położone w dole miasteczko Soller. Właśnie tam zmierza nasz pociąg, który ma jednak do pokonania jeszcze sporą różnicę wysokości. Wprawne oko obserwatora wypatrzy za to w dole tramwaj, zmierzający już po pasażerów pociągu. Postój na punkcie widokowym trwa od 5 do 10 minut, w zależności od przyjazdu pociągu jadącego z przeciwka, który mija stację po drugim torze bez zatrzymania. My tymczasem ruszamy dalej w dół przez zakręty i tunele, mijając po drodze najbardziej znany kamienny most "Cinc-Ponts". Po około 1 godzinie i 10 minutach podróży, pociąg dociera do Soller. Tuż przy stacji znajduje się zaplecze kolejki z lokomotywownią i obrotnicą. Obok natomiast widać już tramwaj, na który można się przesiąść, by dotrzeć do portu w Soller. To już jednak temat innego artykułu.
Komentarze
Piękna kolejka
PS
Nie otwiera się artykuł o tramwaju:
Cytat: