Tramwaje w Europie
Biarołuś - Mińsk
- Nadrzędna kategoria: Tramwaje
- Kategoria: Tramwaje na świecie
- Opublikowano: poniedziałek, 26, listopad 2012 20:31
- PSMKMS
- Odsłony: 4011
Mińsk jest stolicą Białorusi, państwa sąsiadującego z Polską od wschodu. Miasto nie może pochwalić się jakimiś szczególnymi zabytkami. Ale za to na ulicach Mińska panuje porządek, którego nie powstydziłaby się nie jedna europejska stolica, a problemy z robieniem zdjęć są tylko pod pałacem prezydenta Aleksandra Łukaszenki.
Mińsk leży w samym centrum Białorusi, na Wyżynie Mińskiej. Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą z 1067 roku. Miasto przez kilka wieków leżało w granicach Rzeczypospolitej. Po drugim rozbiorze znalazło się w granicach cesarstwa rosyjskiego, by po zakończeniu pierwszej wojny światowej ostatecznie zostać włączone do ZSRR, mimo że w mieście wciąż mieszkało wielu Polaków. W czasie drugiej wojny światowej Mińsk był trzecim miastem Europy po Warszawie i Berlinie, które najbardziej ucierpiało w wyniku zniszczeń. Od 1991 roku miasto jest stolicą Republiki Białoruskiej i jednocześnie najważniejszym ośrodkiem polonijnym w tym kraju. Mińsk może pochwalić się rozwiniętym przemysłem maszynowym, środków transportu, a także chemicznym czy włókienniczym. Jest to również ważny węzeł komunikacyjny. W Mińsku mieszka około 1,8 mln ludności. Tak duże miasto musi posiadać sprawny system komunikacji zbiorowej. Składa się na niego rozbudowywana obecnie sieć metra, autobusów, trolejbusów, a także zdecydowanie najmniejsza w stosunku do pozostałych, sieć tramwajów.
Pierwsze tramwaje konne wyjechały na ulice miasta w 1892 roku. Dwie linie liczyły ponad 8 km długości, a wagoniki poruszały się po torach o szerokości 1000 mm. Nowy środek transportu od razu zdobył sobie uznanie mieszkańców miasta, jednak szybko stał się niewystarczający. W 1913 roku podjęto decyzję o budowie tramwaju elektrycznego. Wybuch pierwszej wojny światowej spowodował jednak, że na realizację decyzji trzeba było poczekać aż do 1929 roku. Tramwaje elektryczne od początku poruszały się po torach o szerokości 1520 mm. Sieć tramwajowa w Mińsku wraz z upływem lat była rozwijana, jednak nigdy nie osiągnęła jakiś szczególnie dużych rozmiarów. Co ciekawe, tramwaje wykorzystywane były również do przewozu ładunków. Rozwój mińskich tramwajów został ograniczony w 1984 roku, gdy w mieście uruchomiono pierwszą linię metra. Tramwaje przegrały też z trolejbusami i autobusami. Dzisiejsza skromna sieć, obsługuje dzielnice położone na wschód od centrum.
Po Mińsku kursuje obecnie ponad 150 wagonów tramwajowych, które stacjonują w jednej zajezdni. W mieście funkcjonuje 10 linii tramwajowych ( od 1 do 11, nie ma linii numer 9 ), z czego trzy linie kursują wyłącznie w dni robocze. Długość sieci wynosi zaledwie 24,5 km. Tabor eksploatowany w mieście wciąż jest zróżnicowany, jednak obecnie trwa jego ujednolicanie. Dzięki dostawom nowego taboru, z ulic miasta zniknęły już pamiętające lata sześćdziesiąte tramwaje RWZ-6M2, produkowane przez RVR Ryga. Z pierwszej połowy lat dziewięćdziesiątych pochodzą 24 sztuki Tatr T6B5SU. W 2002 i 2003 roku do miasta trafiło 10 przegubowych GT8, podarowanych przez niemieckie Karlsruhe. Systematycznie od 2000 roku, do Mińska dostarczane są wagony rodzimej produkcji, wytwarzane przez Biełkomunmasz Mińsk. Początkowo były to cztery wozy AKSM-1M, a od 2001 roku unowocześnione AKSM-60102. W sumie ich liczba w 2009 roku doszła do 126 sztuk. Rodzynek stanowi trójczłonowy wagon AKSM-743 z 2001 roku, jedyny niskopodłogowy tramwaj w Mińsku.
Dzięki systematycznym dostawom w przeciągu ostatnich dziesięciu lat, w Mińsku wymieniony został praktycznie cały tabor tramwajowy. Wprawdzie kupowano wyłącznie wozy wysokopodłogowe, jednak udało się pozbyć przestarzałych pojazdów. Obecnie trwa modernizacja sieci. Kolejne odcinki poddawane są remontom, dzięki czemu tramwaje mimo że nie najważniejsze, wciąż stanowią istotne ogniwo w systemie transportowym Mińska.
